dinsdag, december 11, 2012

Zeespaghetti

Vandaag vind ik op het strand, zout, zand, een snuifje sneeuw en veel zeespaghetti. Zeespaghetti! Met zijn deftige Latijnse naam Himanthalia elongata, zeewier dus die in lange groenbruine slierten op het strand aanspoelt. Ze groeien niet in De Haan, maar worden blijkbaar losgeslagen op de rotskusten van Normandië en Bretagne om dan na een verre reis in België en Nederland aan te spoelen. Zij komen naar Belgie en ik ga volgende week terug naar Bretagne.

Zeespaghetti is zeker eetbaar maar je kunt het toch beter levend en wel in Bretagne oogsten. Ze groeien met een wonderbaarlijke snelheid en zijn in de lente op hun best. Dat is de periode dat de lange slierten op hun zachtst en het meest smaakvol zijn. Rijk aan vezels, hoog ijzergehalte en een smaak die aan kokkels doet denken. Het kan zowel rauw als gekookt gegeten worden en de textuur en smaak maken van de zeespaghetti één van de meest favoriete algen uit de Atlantische zee. Dit tere, zilte bruinwier lijkt door zijn lange slanke vorm op spaghetti. Zeespaghetti is goed te combineren met vis, groenten of groenteschotels en zeevruchten.

Ze zijn rijk aan mineralen en vitaminen in het bijzonder vitamine C.  In 125 gram zee spaghetti zitten vezels (5% Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid), vitamine C (400% ADH), kalium (40% ADH), magnesium (29% ADH), calcium (25% ADH) en jodium (56% ADH).


Geen opmerkingen: